Mijn verhaal
| Mijn naam is Myriam Ik ben 57 lentes jong, geboren in Breda. |  |
Met een beetje geluk dacht ik dat mijn leventje aardig voorspoedig liep.
Tot in de herfst van 2013 bleek dat ik veel te lang alle waarschuwingssignalen had genegeerd. Zoals wel vaker voorkomt, ging het ene na het andere mis en als neveneffect dat na drie maanden mijn gezichtsvermogen het ook liet afweten. Van een overdruk leven restte niet veel meer dan af en toe de buitenlucht in, piano spelen, dingen verzinnen die nog wel konden en waarbij mijn handen grotendeels mijn ogen konden vervangen.
Ongemerkt gingen de andere zintuigen het overnemen. Ik ging anders luisteren, deed veel op de tast en muziek werd steeds vaker de enige en belangrijkste energiebron. Met figuurlijk maar ook letterlijk steeds minder zicht op de realiteit, lukte het zelfs weer mijn gevoel te horen spreken. Ik wilde een nieuw leven, een nieuwe start. Een leven dat hunkerde naar een soort vrijheid uit lang vervlogen tijden. Door de omstandigheden en deels verkozen nam ik toen ook afscheid van alle andere zekerheden en ging alleen verder.
Op het pad tussen hoop en wanhoop schitterde o.a. dit lied:
https://www.youtube.com/watch?v=AViTjRuBpg0
.jpg/picture-1200?_=1705f86c240)
Een lang ingeslapen droom kwam weer tot leven: ik was zielsgelukkig met mijn eerste oude DAF camperbusje met 'Chinook' inrichting. Door het oogprobleem was rijden meestal onmogelijk. Dat was niet erg. Ik had m'n camper en de wereld door een ander raampje te kunnen aanschouwen werkte heel rustgevend. Urenlang erin wegdromen en tuttelen bracht me steeds weer nieuwe inzichten en ideeën. Hierin zag ik de dag uit de nacht opkomen. In het camperbusje was 'thuiskomen' zoveel eenvoudiger dan in welk ander huis ooit eerder.
Tijdens een jaar van burnout, scheiding, hyberbare zuurstoftherapie en herstel droomde ik over totaal nieuw werk. Iets waarmee ik voor anderen van betekenis kan zijn, waarbij mijn handen kunnen voelen wat ik niet kan zien en waarin muziek een grote rol speelt. Bestaat er eigenlijk werk dat al deze aspecten in zich heeft? Massage was toen nog lang niet zo'n gangbaar beroep. Het leek een onmogelijke puzzel maar bleef gemotiveerd door muziek te beluisteren, voornamelijk klassiek, en films als Chocolat, The Bucketlist, So wie im Himmel, Copying Beethoven.
 Door dit citaat van Einstein bleef ik rotsvast vertrouwen dat alles mogelijk is waar je in gelooft. |  |
Op een beurs werd ik door een standhouder aangesproken over magnetise. Ik kreeg uitleg maar voelde er helemaal niets bij. Een klein momentje toe te willen geven de ander te mogen aanraken, voelde veel natuurlijker. Deze onbewuste, intuïtieve neiging bracht me dichterbij massage. Tijdens de basis- en vervolgcursus massage ontdekte ik dat weinig zien zelfs in mijn voordeel werkte. Voor muziek bleef ook voldoende ruimte over. Ik was compleet verrast. Zonder te beseffen wat het mij en anderen zou brengen, koos ik ervoor deze richting op te gaan.
Op 12 juni 2015 werd Chinook massage op melodieuze muziek een feit. Na verloop van tijd deed ik de eerste voorzichtige poging om muziek een prominentere plaats te geven. Nummers selecteren, de cadans eigen maken, het juiste ritme vinden bij elke beweging en andersom. Dit permissief verbinden met de signalen/wensen/fysieke klachten van de ontvanger. Na twee jaar lukte het voor het eerst om onafgebroken een gehele massage op gevoel en op muziek, tot één geheel te laten samensmelten. Het bestaat dus wel! Werk van betekenis, handen die het zicht overnemen en met muziek als...
De naam Chinook is afgeleid van T'sinu'k, een indianenstam uit Noord-Amerika. Een naam die bij mijn werk en in mijn privé leven past.
Wat begon met wat basishandelingen op een eenvoudig muziekstuk is inmiddels in alle facetten uitgegroeid tot een onuitputtelijke bron van inspiratie, bewegingen en variatie. Niet de muziek, maar u en ik samen bepalen het verloop van de massage zolang beiden zich er goed bij voelen. De muziek heeft wel vaak invloed op het schakelmoment tussen verschillende handelingen.
Tot op de dag van vandaag lijkt de hele ruimte dan te worden geladen met energie, passie, flow, betovering? Stilte heeft geen woorden nodig. Ik heb u nodig om deze diepgaande sensatie mee te kunnen delen en hoop dat u er evenveel energie van krijgt. Wellicht ook nieuwe inzichten, kleine of grote ideeën, misschien zelfs een ontmoeting met uw oude droom wanneer deze voor u welkom is.
Na een paar oogoperaties zie ik gelukkig bijna alles weer. Masseren doe ik nog steeds het liefst zoals ik het geleerd heb: In de veiligheid van de duisternis, met de ogen gesloten zoekend naar het licht. Op gevoel en op de tast laat ik mijn handen tot u spreken. |
Ik ben zo vaak opnieuw begonnen van Paul van Vliet, een lied vol herkenning. U kunt de link kopiëren en tijdens het beluisteren meelezen.
https://www.youtube.com/watch?v=KLe2n6K3Rqs
Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
En niet zo'n beetje nieuw, maar radicaal
Ik heb zo vaak iets nieuws verzonnen
Waarbij ik dacht: "Dit is het helemaal"
Originele tekst
Vanaf die dag dat ik een nieuwe start mocht maken | Zoals die keer dat ik ons rozenperk heb weggespit |
Doch wel m'n huisje moest vervangen door chalet | En heb vervangen door een prachtig groen gazon |
Maar als de stilte of de heimwee me had ingehaald | Maar toen het gras bij de buren altijd groener was |
Op steeds weer nieuwe plekken voortgezet | Op diezelfde plek een groentetuin begon |
Ik heb geloofd in de maximale vrijheid | Ik heb geloofd in eigen sla en bonestaken |
Ik heb genoten van m'n camper als m'n woonplek | Ik heb genoten van het onbespoten werk |
Maar toen het leven op de straat niet langer haalbaar was | En ineens wist ik wat ik daar moest gaan maken |
Na een jaar weer ruilde voor een vaste stek | Een schitterend nieuw idee: een rozenperk |
Ik heb zo vaak met m'n hondje rondgezworven | Ik heb zo vaak de wereld rondgezworven |
Als ik nergens verder kwam of verder kon | Als ik hier niet verder kwam of verder kon |
Als een plek mijn humeur weer eens had bedorven | Als Holland mijn humeur weer eens had bedorven |
Dan zocht ik naar een nieuwe horizon | Dan zocht ik naar een nieuwe horizon |
En als ik dan terugkeerde op m'n schreden | En als ik dan weer terug was van mijn reizen |
En met masseren weer begon in tent of huis | Mijn eigen stad, mijn eigen bed, mijn eigen huis |
Dan kreeg je weer het nieuwste van het nieuwste | Dan kreeg je weer het nieuwste van het nieuwste |
Dan kon ik zeggen: "Mensen, ik ben weer thuis" | Dan kon ik zeggen: "Jongens, ik ben weer thuis" |
Er loopt een optocht door de tijd
Van de schepping tot de eeuwigheid
En die optocht komt, en dat is gek
Steeds weer langs dezelfde plek
En wij lopen mee met het misverstand
Alleen en soms in groepsverband
Op zoek naar het beloofde land
In de optocht door de tijd
En wat je allemaal niet moet he, in die optocht
Je moet..., je moet..., je moet...
En daarom ben ik altijd weer blij als iemand tegen me zegt:
"Je mag beginnen"
Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
En dan dacht ik: "Nu ben ik los van toen
Nu heb ik het verleden overwonnen
Van vandaag af ga ik alles anders doen"
Maar in vandaag ligt een deel van het verleden
En dat samen neem je weer naar morgen mee
En uit de dingen die we gisteren deden
Ontstaat uiteindelijk ieder nieuw idee
Het is niet nieuw, het is niet anders of bijzonder
En het is in het verleden meer gedaan
Maar voor mij is het telkens weer een wonder want | Maar voor een kind is het 't grootste wereldwonder |
Ook door kleine ruitjes schijnt altijd weer de zon | Als het zit en voor de eerste keer gaat staan |
Er was eens een droom en die droom leek vervlogen, had zijn tijd gehad. Totdat die oude droom me vijf jaar geleden weer op kwam halen. Een zigeunerleven tussen Overal en Nergens, met muziek en olie in m'n kielzog. Pas nu zie ik een overeenkomst met mijn (voor)ouders. Schippersbloed van moederskant en (straat)muzikanten van vaderskant. Allemaal toeval? Of ligt 'een deel' van onze keuzes in het verleden al besloten? Is een deel vanaf de wieg al voorstemd? Er vielen nog meer puzzelstukjes op z'n plaats maar maakt het eigenlijk iets uit? Misschien verlangen we alleen maar naar (h)erkenning; in wat we voelen, wat we denken, wie wij zijn.
Sinds ik weer terug ben in Breda, is de behoefte aan m'n huisje op wielen verdwenen. Wat wel blijft is de muziek en de massages. Om toch nog soms van mijn oude straatleven te kunnen proeven, ben ik nu een kleiner busje aan het inrichten. Mijn trouwe volgers dank ik oprecht voor uw geduld tijdens alle omzwervingen. Ik ben blij u weer in mijn geboortestad Breda te kunnen verwelkomen.
https://www.youtube.com/watch?v=o8X11B4Rjpw